مکنون
شب قدر دوش دستان تو در کون و مکان غوغا کرد و مقدر شده ی خلق خدا امضاء کرد دل بیچاره ی من گمشده ای تنها بود آنقدر جلوه نمودی که تو را پیدا کرد ماه خدا آخر ماه خدا باز تو می مانی و من از خدا باز جدا باز تو می مانی و من گر شب قدر مقدر نشود آمدنش مانده از فلک هدی باز تو می مانی و من بهار بهار بی گل رویت حکایت شبه بی مه چگونه طی بنمایم رها زقید شما ره حدیث ما و شما از ازل همین سخن آمد منم چو کاه و تو کوهی منم گدا و شما شه سیزده سیزده فصل بهارم را خزانی کرده اند سیزده سرو چمانم را کمانی کرده اند سیزده خورشید مقتول سیاهی ها شدند زین سبب خورشید آخر را نهانی کرده اند عباس تو در این باغ گل یاس نداری که بیایی یار جز مردم سیاس نداری که بیایی تو حسینی و جهان کرببلا ای گل زهرا شمر بسیار و تو عباس نداری که بیایی
شعر من و شبهای سر زلف تو دلدار// حیران و پریشان و پر از شور نهانی است// پشت من از آن روز که در بند تو هستم// مانند سر ابروی زیبات کمانی است//
