وحالم زار شد وقتی تو رفتی

دلم با بودنت خورشید می شد

                                     سر دیوار شد وقتی تو رفتی

تو بودی نور چشمانم نگارم

                                 دو چشمم تار شد وقتی تو رفتی

تمام عزتم شورم غرورم

                                  وجودم خوار شد وقتی تو رفتی

دل من ظرفی از مهر و صفا بود

                                 زغم سرشار شد وقتی تو رفتی

تو بودی سینه ام غم داشت هرگز ؟

                             چه بی غمخوار شد وقتی تو رفتی

انالحق گفتم و مانند حلاج

                                  سرم بر دار شد وقتی تو رفتی