مکنون
منم آن خسته که افتاده ام از چشم نگار منم آن برگ شده زرد در این فصل بهار چه مکافات عجیبی است در این کوفه ی سرد یاورانی همگی خسته و انگشت شمار اینهمه خیل زده پینه به پیشانی ها جنگجویان شجاع صف میدان شعار کاش احساس تو را دسته گلی می کردند می نمودند به قبر من بیچاره نثار ما اسیریم به مژگان دو صد آدم مست کن نگاهی تو به این سلسله چشمان خمار چه خیالی است که دل مظهر آئینه شود که نشسته است دگر بر دل بیچاره غبار حالا که نگاه ما دل انگیز نبود حالا که دم شما طرب خیز نبود حالا که دم تیغ تمنای شما انگار به کار ما نشد، تیز نبود صد حرف درشت ما شنیدیم ولی حالا که سخنهای کسی ریز نبود گیریم که همنوای غمها بودیم راه دل ما راه شما نیز نبود؟ این روح درون سینه ی ما خوابید روحی که دگر یار سحر خیز نبود این جام شراب، نوش جان همتان حالا که ززهر عشق لبریز نبود
شعر من و شبهای سر زلف تو دلدار// حیران و پریشان و پر از شور نهانی است// پشت من از آن روز که در بند تو هستم// مانند سر ابروی زیبات کمانی است//
