مکنون
گوئیا باز شبیه من و دل غمگینی که چنین دُر ز سر دیده ی خود می چینی من تو را هر شب و امشب تو مرا می بینی « امشب ای ماه به درد دل من تسکینی آخر ای ماه تو همدرد من مسکینی» رو به روی تو شده تا به سحر می مانم غزل وصل تو با نغمه ی نی می خوانم ای که کم میکنی از عمر من و از جانم « کاهش جان تو من دارم و من می دانم که تو از دوری خورشید چها می بینی» ای شده پیر تو هم پای محبت چون من سر پیشانی خود سای محبت چون من نغمه برگیر زغوغای محبت چون من «تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من سر راحت ننهادی به سر بالینی» دست بر سر بنهی، سر بدهی با من اشک بهتر آن است که خون گریه کنی تا من اشک همه مبهوت تو و یک تنه تنها من اشک «هر شب از حسرت ماهی من و یک دامن اشک تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی» همه در کوچه و بازار که ره می پویند چون ببینند مرا، زخم زبان ها گویند عاقلان عشق به افلاک و قمر می جویند؟!! «همه در چشمه مهتاب غم از دل شویند امشب ای مه تو هم از طالع من غمگینی» من کجا و به سر بخت خودم خندیدن من کجا ، بوسه ز لعل لب نازت چیدن معرکه کو ؟ که توان با غم تو جنگیدن « من مگر طالع خود در تو توانم دیدن که توام آینه بخت غبار آگینی» هر شب از یاد تو بنیاد سحر می شکند دوری و باز نمازم به سفر می شکند دیده از دل، دلم از دیده ی تر می شکند «باغبان خار ندامت به جگر می شکند برو ای گل که سزاوار همان گلچینی» آه از شورش این آتش احساس شدید آه از سختی قلب تو ، آن تکه حدید شوق من مات من العشق فقد مات شهید «نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید که کند شکوه ز هجران لب شیرینی» ای که بر حال دل خسته ی من کرده چنان تا ابد داغ تو بر سینه ی من مانده نشان زده آتش به نیستان و نیستان و به جان «تو چنین خانه کن و دلشکن ای باد خزان گر خود انصاف کنی مستحق نفرینی» رفته ای ، دلخوشم اینبار که سر خواهی زد باز بر هیزم این کلبه شرر خواهی زد جلدی و بر سر این بام تو پر خواهی زد « کی بر این کلبه طوفان زده سر خواهی زد ای پرستو که پیام آور فروردینی» تا به کی سهم من و عشق تو حیرت باشد تا کجا روزی من نان و ملامت باشد دیو غم بر من و عشق تو مسلط باشد « شهریارا گر آئین محبت باشد جاودان زی که به دنیای بهشت آئینی» م. ش ( متین)
شعر من و شبهای سر زلف تو دلدار// حیران و پریشان و پر از شور نهانی است// پشت من از آن روز که در بند تو هستم// مانند سر ابروی زیبات کمانی است//
