مکنون
مرا به جرم وفا کشت دلبرم آری جفا نکردم و دیدم ، چه درد غمباری نمانده غیر رد زخم، روی سینه ی من کجاست یار و طبیبم مگر کند کاری وفا هر آنکه کند با جفا درآمیزد کدام روز حسابی چه چرخ دواری؟!! بزن به طبل طراوت بدَم به کوس سرور شبی خوش است که تا صبح عشق بیداری متین در شرح داستان کلوخ انداختن تشنه از سر دیوار در جوی آب مثنوی معنوی ( دفتر دوم) خوانده ای در مثنوی این داستان داستانی از زمان باستان بر لب جو بود دیواری بلند بر سر دیوار تشنه دردمند بر نمی شد از سر دیوان چون تا رسد بر جوی آبِ زیر بُن لیک می کند او از آن دیوار زفت ... وآنچه کاندر دفتر دوم برفت ... ما همه دنبال آب و تَشنه ایم خام ماندیم و سر آتش نه ایم آنچه می خواهی ز رفعت هست آب پیش آن پستی و بالا از تراب خشت های جسم را دیوار دان آب درمان و تنت بیمار دان دیده چون بر خشم و شهوت داشتی بر تنت دیوار خشت افراشتی عشق ما چون جوی جاری شد به باغ ما همه در پشت دیوار فراق ... باید این دیوار را ویران نمود تا که سیراب این دل و این جان نمود از تن خاکی بکَن خشتی درشت تا فرود آیی به جویت قدر مُشت روزها سرشار از این جوی هاست ای خوش آن کو منعم از این خوی هاست گاه حرفی را ز یاری می نیوش گاه دریا را ببین اندر خروش گاه مردی زیر باران ، گاه چتر گاه عکسی، گه کتابی چند سطر هر کدامش نکته ای دارد نهان سرِّ او را چون صدای رود دان گوش بسپارش که آوا سر دهد در حریم حکمتش معبر دهد از خور و خواب و تکبر دور باش یعنی اندر امتداد نور باش هر کدام اشیاء چون پیغمبرند آیه هایی از کتاب ایزدند گردن ار افراشتی خوابت کنند خود فرود آ تا که سیرابت کنند الغرض اندر جوار نهر رب گفت مولانا: ... که واسجد واقترب
شعر من و شبهای سر زلف تو دلدار// حیران و پریشان و پر از شور نهانی است// پشت من از آن روز که در بند تو هستم// مانند سر ابروی زیبات کمانی است//
