مکنون
آیینه حس بدی برام داره انگاری دشمنی با چشام داره وقتی توی آیینه زل می زنم روی رود خاطره پل می زنم می بینم روزای بی همدمی رو اون شبای تلخ تو زندگی رو چشام از غصه ی دیرینه میگن از دل خسته ی پرکینه میگن موهای سفیدم از بیخوابیه شایدم نشونه ی بی تابیه نمی خوام موی سفید داشته باشم نمیخوام از زمونه خسته باشم نمی خوام دروغی لبخند بزنم چینی زندگیمو بند بزنم نمی تونم موهامو سیاه کنم نمیخوام بِکنم و گناه کنم صورتم یه بغض پنهونی داره لبم انگاری که کم خونی داره جای خط ابروام زخم شده کار بیچاره فقط اخم شده آیننه حس بدی برام داره انگاری دشمنی با چشام داره
شعر من و شبهای سر زلف تو دلدار// حیران و پریشان و پر از شور نهانی است// پشت من از آن روز که در بند تو هستم// مانند سر ابروی زیبات کمانی است//
