گل یاسی و عجب عطر و چه بویی مادر!

تو بهشتی ، تو خدا سیرت و خویی مادر!

نه تو حوضی که چنان نهر تو جاری هستی

تو روان بر سر هر برزن و کویی ، مادر!

خَلق تو احمدی و خُلق تو محمودی بود

هر چه باشد که شما مادر اویی مادر

یاس رخساره تان رنگ قمر بود ولی

چند روزی است شقایق سر و رویی مادر

سال ما نو شده یعنی که بهاری شده ایم

تو ولی مثل خزان ... سرّ مگویی مادر

همه رفتند پی عشرت و ما تنهاییم 

همه گِردند سر سبزه و جویی ، ما ، « در»

حافظ این شعر که گفتی به چه اندیشیدی

دوش می آمد و رخساره ... نگویی مادر!!

نوشته شده در پنج شنبه 93/1/14ساعت 4:58 عصر توسط متین| نظرات ( ) |