مکنون
رمضان ، روزه و افطار دلم می سوزد آه از دوری دلدار دلم می سوزد بازهم یار نشد یار من و عمر گذشت باز از این بخت جفاکار دلم می سوزد پا به پای شب عشاق دویدم عمری چون تو ای شمع شب تار دلم می سوزد ای زمان لحظه وصل رخ دلدار نشد نرسد لحظه دیدار دلم می سوزد آتش وصل سحر شعله به جان می فکند در پس پرده ی پندار دلم می سوزد عطر بذل و کرم و بخشش او می آید دور از آن گل ایثار دلم می سوزد رمضان است و سرخوان خدا ، یار کجاست آه از این درد دل آزار دلم می سوزد شکوه از تشنگی ام نیست که از حرم فراق جای لبهای عطشبار دلم می سوزد آب می نوشم و در حسرت این الطالب بر سر سفره ی افطار دلم می سوزد باز هم صحبت آب و عطش و سوختن است روضه ی داغ علمدار ، دلم می سوزد
شعر من و شبهای سر زلف تو دلدار// حیران و پریشان و پر از شور نهانی است// پشت من از آن روز که در بند تو هستم// مانند سر ابروی زیبات کمانی است//
