فرای هرچه که عمقش دروغ و نیرنگ است

و دور از آنچه که نامش برای ما ننگ است

رها زقید رها گشته ی مسلمانی

و خسته از دل و دینی که پاک بی رنگ است

یواش مثل سکوتی که در اطاق دل است

دلی که مثل لب نی شکسته ای تنگ است

دوباره حرف من و دل چه رمز آلوده

و باز غیبت آن دلربا که دل سنگ است

سراغ فاصله ها را کسی نمی گیرد

کجاست منجی قلبم که سخت دل تنگ است

بیا امیر علمدار آخرین اعصار

بیا که باز در این کوفه عرصه ی جنگ است

کجاست تیر و کمانم کجاست تیغ قلم

چو شیر شرزه ام و گاه ، گاه آهنگ است

نوشته شده در جمعه 88/11/2ساعت 4:16 عصر توسط متین| نظرات ( ) |