بهانه کرده دلم مشهدی کند من را                          شنیده وصف تو و طالب است دیدن را

کبوترش که نکردی ولی بگو بچشد                       بقدر یک ملخی مزه ی پریدن را

و جرعه ای بده از زمزم طلایی خود                    که تا رها کنم از خستگی دل و تن را

به ظن من تو خدایی ، گمان من عبدی                بگو که ای و ببر این گمان و آن ظن را

خوشا کنار تو بودن خوشا تو را دیدن                   خوشا تلاوت قرآن تو شنیدن را

نوشته شده در شنبه 90/2/24ساعت 10:32 صبح توسط متین| نظرات ( ) |