مکنون
پرده بردار زرخساره که دیوانه شوم تا ابد در بدر مسجد و میخانه شوم پرده بردار و بیانداز و به من مهلت ده به نظر بازی چشمان تو مستانه شوم صدف مهر تو را صید کنم از یم عشق با کمی بارش چشمان تو دردانه شوم ترک آئین کنم و کافر دین گردم و باز عابد زاهد پیمانه به پیمانه شوم تا تو باشی ببرم خامشم و گر بروی دیده گریان تو چون استُن ِ حنانه شوم باید تلاقی کند این چشمان من با نگاهت چشمان غرق گناهم با دیده ی بی گناهت باید دو چشمان تارم یکبار دیگر بیافتد بر آن رخ بی مثالت بر صورت مثل ماهت شبها چه آشفته هستم مانند ماهی در تنگ آبی تو اما برایم ، من مانده دیده به راهت از دست رفته دل من در کنج عزلت نشسته تنهای تنهای تنها ،مانند خال سیاهت انگار کن من فقیرم انگار نه ، من فقیرم دست عطایت چه شد ای جانم به قربان جاهت صد جمکران عاشقی را دیشب برایت نوشتم یک نامه دیشب به نامم افتاده آقا به چاهت یک روز من از تو دورم یک روز نزدیک نزدیک من بی ثباتم همیشه آنجا که تو دل بخواهت هر دفعه باد صبا را گفتم سلامم رساند یکبار هم ... یک جوابی ... هر چند هم با کراهت آن دیده ی بی گناهت، آن صورت مثل ماهت مانند خال سیاهت آنجا که تو دل بخواهت. . . . گاهی در اثنای شعرم می آمدی با نگاهی حیران این برزخم من ، همراهی گاه گاهت من بی شما بی پناهم برگی که افتاده از شاخ تو در پناه خدایی من تا ابد در پناهت خواستم باز نهانی کنم این راز ، نشد خواستم تا برسد لحظه ی پرواز نشد خواستم تا بپرم دور وبر بام شما گاه هنگامه که آمد ، پر من باز نشد معتقد بودم اگر بگذردم کار ز کار معجزی می کنی و چاره به اعجاز نشد داشتم تازه در این میکده گل می کردم با نگاهی که تو کردی به دلم باز نشد ای مظهر آیه های احساس بیا ای منتقم باغ گل یاس بیا ای تیغ علی به کف ، چو زهرا معصوم چشم تو شبیه چشم عباس بیا « چه چشم های قشنگی ، خدا به خیر کند» چه دست و پای قشنگی خدا به خیر کند طنین نرگس و لالایی اش به شعر قیام چه لای لای قشنگی ، خدا به خیر کند دعا دعای فرج ، ندبه ، عهد ، یعنی تو چه ربنای قشنگی ، خدا به خیر کند بزن به صوت انا المهدی ات زکعبه طنین عجب صدای قشنگی خدا به خیر کند
شعر من و شبهای سر زلف تو دلدار// حیران و پریشان و پر از شور نهانی است// پشت من از آن روز که در بند تو هستم// مانند سر ابروی زیبات کمانی است//
